Press
  

De Standaard, Maarten Beirens

20 februari 2014
  
Flirten met rock
   
BRUSSEL - Twee jaar na de eerste editie pakt het Ictus ensemble uit met This is not a pop song II. Het concept is eenvoudig: vraag klassiek geschoolde componisten om nieuwe ‘songs’ te maken voor een rockbezetting. De enige opdracht is om allerminst een ‘gewone’ popsong te maken. Toch is de verleiding blijkbaar groot om je te laten meesleuren door de extase van de luide versterking, de grooves, de effectenpedalen.

Bij Disobedience van Jean-Luc Fafchamps verzetten steeds twee of drie instrumenten zich lekker koppig tegen de groove. Helemaal eigenzinnig was Georges ­Aperghis, die taal ontbond tot losse lettergrepen met gelegenheidszanger Michael Schmid in duel met een sampler. Meteen het enige werk van het programma dat wel het rockinstrumentarium overnam, maar er een heel andere richting aan gaf.

Heel wat anders dan de duik in rock­clichés van Chris Peck, met de vervorming van Eva Reiters stem als een ‘Laurie Anderson-light’.

De nieuwe niet-popsongs werden aangevuld met instrumentale werken die wel de zware elektrische of versterkte klankwereld overnamen, maar daar meer gestalte aan gaven dan het korte format van de songs toeliet. Zo was er Fausto Romitelli's intussen klassieke elektrische gitaarsolo-met-loopstation Trash tv trance en de orgie van alternatieve speeltechnieken op basfluit en elektronische effecten in Eva Reiters Konter. Het oudste werk hier was nog het meest ontwapenend: de Lyrics from Li Po (uit 1933!) van Harry Partch, hier getranscribeerd voor zingende contrabassist. Partch had niet de sound maar wel de ongekunstelde eenvoud van de popsong.

De ‘niet-popsongs’ van Ictus vormden dus een pittige en plezierige onderdompeling in die spannende elektrische klankwereld. Maar met die sound iets creatiefs doen, blijft een uitdaging.

    
Tag : Romitelli