Press :

  
12 maart 2012, De Standaard, Maarten Beirens

Zevenmaal stiekem tóch een popsong

BRUSSEL - Op Ars Musica bracht het rockensemble Ictus werk van zeven klassieke componisten. Misschien wel de opvallendste tendens in de hedendaagse klassieke muziek is dat componisten steeds minder schroom hebben om invloeden uit pop, rock en andere niet-klassieke genres in hun werk te erkennen. Popmuziek is ook voor veel componisten een deel van hun leefwereld, maar er openlijk aan refereren is een trend die maar druppelgewijs doorsijpelt.

Ook het festival Ars Musica, ooit een bolwerk van de ‘zuivere' avant-gardistische esthetiek, besteedt er dit jaar aandacht aan. Met Ictus boekte het festival een ensemble dat zulke mengvormen met enthousiasme en creativiteit omarmt.

Onder de titel This is not a pop song bracht Ictus gloednieuw werk dat het bij zeven relatief jonge componisten had besteld. Zij kregen de vraag om te componeren voor een elektrische rockcombinatie en de stem van Michael Schmid. Die laatste speelt normaal gezien fluit bij Ictus, maar ontpopte zich als een passionele rockfrontman.

De voorkeur ging opvallend vaak naar seventies-achtige, psychedelische rock. Het zou ons niet verbazen mochten de componisten Alexander Schubert en Hikari Kiyama hevige Frank Zappa-fans zijn. Eclectisch waren de werken bijna allemaal, met veel bruuske wijzigingen van tempo en sfeer, en een deugddoend vleugje waanzin.

Benjamin de la Fuente tekende voor de meest onversneden rock, terwijl Clinton McCallum er een heuse dramatische scène van maakte. Het leukst waren de werken die wat subversief met de conventies speelden: Morten John Olsen die de culthit ‘No heavy trucking' van Kenneth Higney in een weerbarstig jasje had gestoken en Frédéric Pattar, die ‘This is not a crescendo' een heerlijk ironische ontknoping meegaf. Een fijn popconcert-dat-er-geen-was.