Bhakti: a masterpiece of the English composer (born in 1939), for fourteen instruments and quadraphonic tape, at the Maastricht festival of sacred music.

In a certain way, Jonathan Harvey remains our compass point. Nothing in him has grown old. His baroque electronicse, without complex, inspired from the best of Stockhausen; his rhythmic exuberance but without brutality; his elastic, smooth and virtuous harmony, playing with all the ambiguities between chord and sound colour... everything breathes the freshness of inspiration, the rich musical culture, the sensual and demanding ear in quest of an ecstatic experience. It's that Harvey never wanted to separate the spiritual experience from a reflection on writing techniques. Music has the power to produce ambiguity that perforates and dissolves the binary categories: if indeed there is something spiritual in art, it is there, it is only there, in these shifting spaces, these harmonies without sharp contour, these infinite melodies, these superimposed speeds. Depressive religiosity is certainly not his concern, and Harvey willingly repeats the reply of this Stockhausen to a journalist who asked him: "What is spiritual music?" - "Just good music".

Written in 1982, Bhakti (sanskrit word: devotion, love, love of God) puts a simple and finally rarely exploited idea into operation: the quadraphonic band diffuses a kind of instrumental playback which completes the instrumental lines, in a perfect illusion. But without warning, it tips over into the electronic space, projects its chords into the space, reverses the brass attacks, surrealises the sound of the percussions... At any moment, the music can change scale and the ear finds itself overwhelmed.

Een meesterwerk voor veertien instrumenten en quadrofonische tape van onze favoriete Engelse componist (°1939) !

Jonathan Harvey blijft op de een of andere manier onze richting bepalen. Niets in zijn werk klinkt verouderd. Zijn barokke en complexloze elektronica, geïnspireerd door het beste van Stockhausen; zijn weelderige maar nooit brutale ritmiek; zijn elastische, gladde en virtuoze harmonie met alle ambiguïteiten tussen akkoord en timbre... alles ademt dezelfde frisse benadering. Dit is rijke muziek, een genot en een uitdaging voor het oor voor wie op zoek is naar een extatische ervaring. Harvey heeft de spirituele ervaring nooit los willen zien van een reflectie over de technieken van de schriftuur. De muziek heeft de macht een ambiguïteit te creëren, die de binaire categorieën doorprikt en opheft: als er spiritualiteit is in de kunst, dan is het daar, enkel daar, in die bewegende ruimtes, die niet afgelijnde harmonieën, die grenzeloze melodieën, die over elkaar gestapelde snelheden. Deprimerende religiositeit is aan Harvey niet besteed. Zo verwijst hij wel eens naar Stockhausen als journalisten hem vragen "What is spiritual music?" - "Just good music".

Bhakti (Sanskriet voor: agapè, devotie, liefde) werd geschreven in 1982 en berust op een heel eenvoudig principe dat zelden zo efficiënt werd uitgewerkt : een quadrafonische tape die werkt als een soort van instrumentale playback die het reële ensemble aanvult en verrijkt, in een perfecte illusie. Deze tape helt zonder waarschuwing over naar het elektronische universum, katapulteert de strijkers de ruimte in, keert de attack van kopers om, geeft aan het slagwerk een surrealistische klank... op elk moment kan de muziek van dimensie veranderen...de toehoorder blijft verbijsterd achter.

Reprise d'unes des grandes oeuvres du compositeur anglais (né en 1939), pour quatorze instruments et bande quadriphonique, au festival de musique sacrée de Maastricht.

Jonathan Harvey, d'une certaine manière, reste notre boussole. Rien de lui n'a vieilli. Son électronique, baroque et sans complexe, inspirée du meilleur Stockhausen; sa rythmique exubérante mais sans brutalité; son harmonie élastique, glissante et virtuose, jouant de toutes les ambiguïtés entre accord et timbre... tout respire la fraîcheur d'inspiration, la riche culture musicale, l'oreille jouisseuse et exigeante en quête d'une exérience extatique. C'est qu'Harvey, catholique et bouddhiste, n'a jamais voulu séparer l'expérience spirituelle d'une réflexion sur les techniques d'écriture. La musique a le pouvoir de produire de l'ambiguïté, qui perfore et dissout les catégories binaires : s'il y a du spirituel dans l'art, il est là, il n'est que là, dans ces espaces mouvants, ces harmonies sans contour, ces mélodies infinies, ces vitesses superposées. La religiosité dépressive n'est certes pas son affaire, et Harvey reprend volontiers à son compte la réponse de ce bon Stockhausen à un journaliste qui lui demandait : "What is spiritual music?" - "Just good music".

Ecrit en 1982, Bhakti (mot sanskrit : dévotion, amour, agapè) met en oeuvre une idée simple et somme toute rarement expoitée : la bande quadriphonique diffuse une sorte de playback instrumental qui complète et étoffe l'ensemble réel, dans une parfaite illusion. Mais sans crier gare, voilà qu'elle bascule dans les couleurs électroniques, projette les cordes dans l'espace, renverse les attaques de cuivres, surréalise le son des percussions... A tout moment, la musique peut changer d'échelle, et l'écoute s'en trouve bouleversée.