François Sarhan :'L'Nfer (Maarten Beirens, De Standaard)

17 december 2008, in het Kaaitheater in Brussel

Grenzen lijken alsmaar relatiever te worden in de hedendaagse muziek. Het onderscheid tussen mooi afgebakende genres of duidelijk verschillende stijlen verdwijnt als thema naar de achtergrond. Een groot deel van de jongste generatie componisten knaagt al ijverig aan de barrières tussen klassiek, jazz en pop.

De Franse componist en performer François Sarhan is daar een uitstekend voorbeeld van. Zijn L'Nfer ademt tot in de trendy alternatieve spelling van de titel de sfeer van een door en door hedendaags eclecticisme. Voor zoveel grensoverschrijdende ijver heeft Sarhan in het Ictus Ensemble zonder twijfel een enthousiaste partner gevonden.

L'Nfer zou je nog het best kunnen omschrijven alsß een scenisch luisterspel, een spoken word performance van Sarhan, waarin de zeven muzikanten van Ictus, samples en andere elektronica een stijlvol klanktapijt uitrollen. De uitgekiende belichting versterkt de strakke, gestroomlijnde presentatie van de voorstelling.

Sarhan spreekt schijnbaar achteloos over schijnbaar al even alledaagse dingen, maar de nauwkeurige manier waarop de instrumenten bij momenten de melo-dische contouren van zijn tekst verdubbelen, bewijst dat alles heel nauwkeurig op elkaar is afgesteld.

Een collage van banale anekdotes, een televisiepredikant en een talkshow bouwt een beeld op van hedendaagse vervreemding. De hel die Sarhan beschrijft, moraliseert niet en roept geen hevige emoties op, maar blijft verborgen onder een ironische afstandelijkheid. Al kan dat gevoel ook veel te maken hebben met de muziek.

Die schippert tussen progressieve rock à la Frank Zappa, elektrische jazz die zweemt naar de late Miles Davis, wat hedendaags-klassieke accenten en zowat alles wat daar tussenin ligt. Het is elegante muziek die een hoog herkenbaarheidsgehalte heeft, maar om een voorstelling van een dik uur te ondersteunen, biedt ze al bij al weinig reliëf of contrast. Het onderkoelde karakter dat overheerst, past zeker goed bij de wat bevreemdende sfeer van het luisterspel, maar maakt ook dat er na afloop niets echt beklijft of blijft hangen.

L'Nfer is een interessant werk, maar het zou wat meer weerhaakjes kunnen gebruiken. (mb)

press
   

François Sarhan : L'Nfer, un petit détail (CD PopUp)

David Sanson, Revue Mouvement, n°57, Sept 2012
Quand l’inlassable ensemble Ictus rencontre l’inclassable François Sarhan, cela donne L’Nfer, un point de détail. 

Hilarante et poignante, cette drôle de méditation sur la parole paraît aujourd’hui chez Sismal Records.
François Sarhan s’est enregistré en train de raconter une « anecdote » (en l’occurrence, son arrivée à Londres le 7 juillet 2005, le jour même de l’attentat qui tua 26 personnes) ; il a ensuite reporté en notation musicale la « mélodie » de son discours, les différentes modulations de sa voix, dont il a tiré une partition qu’il a réenregistrée avec l’accompagnement musical. (…) Au début, on est surtout épaté par l’originalité du procédé, et par la virtuosité de la mise en place. Amusé aussi, à la fois par un récit – conservant jusqu’aux hésitations et grattements de gorge de l’enregistrement source – qui abonde en notations poétiques et en situations absurdes (le show du télé-évangéliste, la rencontre, dans l’avion, avec Martin Parr), et par une musique qui fait se télescoper les registres : d’explosions free-rock à la Zappa, on passe sans transition à des atmosphères chambristes d’un grand raffinement, ou à des drones électroniques. Peu à peu cependant, on est de plus en plus fasciné : par la force de cette musique qui semble douée de parole, et que l’on pourrait situer, pour rester dans le domaine « savant », quelque part entre Mauricio Kagel, Luc Ferrari et Fausto Romitelli ; par, surtout, la manière dont celle-ci contribue à faire de cette pièce une poignante réflexion sur le langage.