Experience a Sacre du Printemps immersed in the communicative pulsation of the music just a few meters away from the dancers and musicians: on this work in which Stravinsky forever marked musical history, Daniel Linehan recasts the dice by taking up the part of the music itself rather than the tale of sacrifice that it recounts.

Un Sacre du Printemps (Een lentewijding) plaatst het publiek op een paar meter van de dansers en de muzikanten om de communicatieve en pulserende kracht lijfelijk te kunnen ervaren. Daniel Linehan, choreograaf in residentie in de Opera van Rijsel, pakt uit met een nieuwe visie op dit werk dat ondertussen 101 jaar oud is.

Linehan gaat daarbij uit van de muziek zelf en niet van het offerritueel dat de Sacre ook is. Wat hij leest in de muzikale structuur is een opeenvolging van impulsen, van gescandeerde aanzetten, stuk voor stuk mogelijke wedergeboorten. Zijn benadering gaat dan ook regelrecht in tegen de verhaalstructuur, die via een offerritueel onvermijdelijk tot de dood leidt. De energie en de kracht van Stravinsky’s muziek slagen er telkens in toeschouwers, dansers en muzikanten te ontroeren en een zeker samenhorigheidsgevoel op te roepen. Op die manier is de Sacre niet langer het spektakel van een door de stam geëist doodsritueel, maar wordt ze een gemeenschappelijke, verinnerlijkte en fysieke ervaring van begin en wording in al hun mogelijke gedaantes.

Linehan brengt een speculatieve, zintuiglijke Sacre die duidelijk buiten de lijnen kleurt, wat al bij al toch de roeping is van een choreograaf…

Un Sacre du Printemps invite les spectateurs à partager la pulsation communicative de la musique, à quelques mètres des danseurs et des musiciens. Daniel Linehan, chorégraphe en résidence à l’Opéra de Lille, s'empare de l'oeuvre et relance les dés.

Lienhan prend le parti de la musique elle-même et non du récit sacrificiel qu’elle raconte. Ce qu'il lit dans la structure musicale du Sacre, c'est une succession d’élans, de débuts scandés, comme autant de possibles renaissances : un propos inverse à ce que prévoit la trame narrative, où se déploie un inéluctable acheminement vers la mort dans un rite sacrificiel. L’énergie et la puissance de la musique de Stravinsky ont la capacité de saisir en les rassemblant spectateurs, danseurs et musiciens, dit le chorégraphe ; le Sacre n’est plus alors la représentation d’un rituel de mort exigé par la tribu, mais l’expérience commune, intériorisée et physique, de toutes sortes de formes possibles de commencements et de devenirs.

Prenant l’œuvre à contrepied – ce qui est en somme la vocation d’un chorégraphe – Linehan propose un Sacre spéculatif et sensoriel.