Stage director Aïda Gabriels invites Ictus ensemble, one dancer and composer-organist Maria W Horn for a long performance in which the audience is immersed in a flow of sound, visual art, light, and movement. The slowness, the ritualization of the concert, and the gradual invasion of the entire sound space by an atypical quintet (string trio, trombone and analog synthesizers) create what Maria W Horn calls “aural monoliths”. In a similar way, to Aïda Gabriels music only reveals its deepest impact when it is considered as an art in space rather than an art in time. From that point on, anything can happen. Slowness does not mean beatitude. The exploration of the grain of sound is not the harmony of the spheres. Danger lurks. The soundscape gradually reveals its cracks, its crumbling, its layered structure, and its seminally seismic nature: once we pass certain thresholds, we enter a zone of high turbulence.

Regisseuse Aïda Gabriels nodigt het Ictus ensemble, een danser en componist-organist Maria W Horn uit voor een lange voorstelling waarin het publiek wordt ondergedompeld in een flow vol geluid, beeldende kunst, licht en beweging. De traagheid, de ritualisering van het concert en de geleidelijke invasie van de hele geluidsruimte door een atypische formatie (strijktrio, trombone, percussie en analoge synthesizers) creëren wat Maria W Horn ‘auditieve monolieten’ noemt. Op dezelfde manier laat de muziek zijn diepste impact pas zien voor Aïda Gabriels wanneer deze als een kunst in de ruimte in plaats van een kunst in de tijd wordt beschouwd. Vanaf dat moment kan alles gebeuren. Traagheid staat niet gelijk aan gelukzaligheid. Het opgaan in de korrel van de klank is iets anders dan het opstijgen in de de harmonie van de sferen. Er schuilt overal gevaar. Er verschijnen barsten in het muzikaal panorama. Het brokkelt af, het is gelaagd en het is in de kiem seismisch van aard. Zodra we bepaalde drempels overschrijden, komen we in een bijzonder turbulente zone terecht.

La metteuse en scène Aïda Gabriels invite Ictus, un danseur et la compositrice-organisatrice Maria W Horn pour une longue performance où le public est plongé au cœur d'un flux de sons, d'art visuel, de mouvements et de lumières. La lenteur, la ritualisation du concert et l'invasion progressive de tout l'espace sonore par un quintette atypique (trio à cordes, trombone et synthétiseurs analogiques) créent ce que Maria W Horn appelle des « monolithes sonores ». Aïda Gabriels, dans le même esprit, suggère que la musique ne révèle son impact le plus profond que si on la considère comme un art de l'espace plutôt qu'un art du temps. Dès lors, tout peut arriver. Lenteur n'est pas béatitude ! L'exploration du grain du son n'est pas l'harmonie des sphères ! Un danger guette. Le paysage sonore révèle peu à peu ses fissures, ses zones d'effondrement, sa structure en strates, son caractère sismique : passés certains seuils, nous entrons en zone de haute turbulence.