First Memory is a new piece for 8 dancers and places gesture at the heart of a research that is at once choreographic, musical and visual.

Noe Soulier’s new creation will take place at the Raffinerie in Brussels in may 22 as part of the Kunstenfestivaldesarts, then at the Festival Montpellier Danse in june 2022.

The experience of our corporeal actions, whether in the present of their enactment or in our memory of them, is always fragmentary. Certain parts of the body, certain objects and certain sensations occupy a central position while others are left in the shadow. It is this fragmentary dimension of corporeal experience that I am trying to make palpable by means of movement. To do this, I work with practical goals that we all know, such as avoiding, hitting, throwing or catching. They are diverted from their initial function by withdrawing the object of the action, by bringing into play a part of the body that is not suited to the aim pursued, or by breaking it off before it reaches completion. By taking away what makes these everyday actions familiar, I try to make perceptible the strangeness and the elusiveness of our experience of our own body.

This research into gesture is extended into the field of music via a collaboration with composer Karl Naegelen and Ictus. We have begun to explore together the musical dimension of these practical actions: what might be the aural form taken by striking or avoiding? This research into musical actions makes it possible to sketch out a new language that escapes the traditional categories of melody, harmony or instrumentation.

The exploration of gesture will take on another dimension thanks to a collaboration with the artist Thea Djordjadze. Just as the movements of my choreography divert practical actions, many of her works look like functional objects (chair, carpet, shelves, curtains, etc.). Her work interweaves the formal, historical and emotional dimensions of the places it occupies and thus radically calls into question the white cube as a purportedly neutral exhibition space. Here, this approach will be transferred to the black box and the devices of theatre. The putting in place and transformation of the installation will be inscribed in the vocabulary of practical gestures present throughout the choreography. This installation is therefore not just a simple set in which the action unfolds. On the contrary, it creates a context in which gestures and objects mutually determine each other.

The sensorial and affective dimension of gesture will thus be the nodal point tying together the piece’s visual, musical and choreographic dimensions.

First Memory is een productie voor acht dansers waarbij beweging het uitgangspunt vormt voor een onderzoek, zowel op choreografisch, muzikaal als beeldend vlak. Dit nieuwe project van Noé Soulier gaat in mei 2022 in première in La Raffinerie in Brussel, in het kader van het Kunstenfestivaldesarts, en zal in juni 2022 in Montpellier te zien zijn tijdens het Festival Montpellier Danse.

We zijn ons nooit ten volle bewust van onze lichaamsbewegingen. Sommige delen van het lichaam, sommige gevoelens en sommige objecten nemen een centrale plaats in terwijl andere onopgemerkt blijven. Met behulp van beweging wil Noé Soulier dat fragmentaire aspect van de lichamelijke ervaring tastbaar maken. De choreografie gaat uit van herkenbare doelgerichte bewegingen zoals slaan, ontwijken en werpen maar zonder die initiële functie te voltooien. Een voorbeeld: zich richten op het doel van de actie met een deel van het lichaam dat normaal gezien niet gebruikt wordt om dat doel te bereiken, of de actie onderbreken voordat het doel bereikt is. Zo ontstaan er bewegingen die visualiseren hoe wij de wonderlijkheid en het ongrijpbare karakter van ons eigen lichaam ervaren.

Dit bewegingsonderzoek vertaalt zich in een muzikaal luik dat doorheen de samenwerking met Ictus en componist Karl Naegelen vorm krijgt. De muziek, geschreven voor 6 muzikanten (percussie, fluit, viool, gitaar, contrabas, piano) verkent de muzikaliteit die uit praktische acties voortvloeit: hoe kun je gestalte geven aan een klap of een ontwijking, hoe kun je zoiets in klank omzetten? Die zoektocht naar muzikale bewegingen maakt het mogelijk een nieuwe taal te creëren die ontsnapt aan de traditionele categorieën zoals melodie, harmonie en instrumentatie.

Deze verkenningstocht krijgt ook een plastische dimensie door de samenwerking met kunstenares Thea Djordjadze. Net zoals de bewegingen van de choreografie, die afgeleid zijn van praktische acties, maakt Thea Djordjadze vaak installaties waarbij ze functionele objecten gebruikt (een fauteuil, tapijt, wandrekjes, gordijnen …). Haar werk ontspruit uit de formele, historische en emotionele dimensies van de plek die ze onderzoekt, en stelt hierdoor de zogenaamde neutraliteit van de white cube, de archetypische tentoonstellingsruimte, in vraag. Die aanpak wordt hier geprojecteerd naar de black box en de theateromgeving en zorgt voor een kruisbestuiving tussen scenografie en installatie. De enscenering en de transformatie van de installatie passen in de gebaren van de choreografie. Op die manier overstijgt de installatie de functie van een decor waarin de actie plaatsvindt: ze wordt een context waarin bewegingen en objecten elkaar beïnvloeden.

De tastbare en de emotionele dimensie van de bewegingen wordt zo het punt waar de plastische, muzikale en choreografische dimensie samensmelten.

First Memory est une création pour 8 danseur·euse·s qui place le geste au cœur d’une recherche à la fois chorégraphique, musicale et plastique. Ce nouveau projet de Noé Soulier sera créé à la Raffinerie à Bruxelles en mai 2022 dans le cadre du Kunstenfestivaldesarts, puis au Festival Montpellier Danse en juin 2022.

L’expérience de nos actions corporelles est toujours partielle. Certaines parties du corps, certaines sensations, certains objets occupent une place centrale, quand tant d’autres sont laissés dans l’ombre. C’est cette dimension fragmentaire de l’expérience corporelle que Noé Soulier propose de rendre sensible par le mouvement. La chorégraphie s’appuie sur des buts pratiques parfaitement repérés, qui sont détournés de leur fonction initiale ; par exemple : on retire l’objet que visait l'action, en mobilisant une partie du corps qui n’est pas adaptée au but recherché, ou on interrompt l'action avant qu’elle n’arrive à son terme. Il s’agit alors de construire des gestes qui, par leurs aspérités, rendent perceptibles l’étrangeté et le caractère insaisissable de l’expérience de notre propre corps.

Cette recherche sur le geste est prolongée dans le domaine musical grâce à une collaboration avec le compositeur Karl Naegelen et Ictus. La bande sonore, écrite pour 6 instrumentistes (percussions, flûte, violon, guitare, contrebasse, piano) explore la dimension musicale induite par des actions pratiques : quelle forme peut prendre un coup ou un évitement, d’un point de vue sonore ? Cette recherche basée sur le geste musical permet d’esquisser un nouveau langage qui échappe aux catégories traditionnelles de la mélodie, de l’harmonie ou de l’instrumentation.

L’exploration du geste prend aussi une dimension plastique grâce à une collaboration avec l’artiste Thea Djordjadze. Tout comme les mouvements de la chorégraphie, qui détournent des actions pratiques, nombre d'œuvres de Thea Djordjadze prennent l’apparence d’objets fonctionnels (fauteuil, tapis, étagères, rideaux…). Son travail entrecroise les dimensions formelles, historiques et affectives des lieux qu’elle investit, remettant ainsi radicalement en cause la supposée neutralité de l'espace d’exposition white cube. Cette démarche est ici transférée sur la black box et le dispositif théâtral, pour donner naissance à un hybride entre scénographie et installation. La mise en place et la transformation de l’installation s'inscrivent dans le lexique gestuel de l’ensemble de la chorégraphie. Dès lors, l'installation n’est plus un simple décor dans lequel l’action prend place : elle devient plutôt contexte, où gestes et objets se déterminent mutuellement.

La dimension sensible et affective du geste sera ainsi le point où se nouent les dimensions plastique, musicale et chorégraphique.