Ictus launches a new series of short concerts at Les Brigittines, concerts which have been conceived as a series of poetic interventions.

This concert could just as easily be called: “what the hand knows”.
Two percussionists try to outdo each other in concentration stakes in a kind of ritual appropriation of objects: triangles, car suspensions, Tibetan bowls, strings with wooden pearls...
Each object is given the right presence and the right music.
Each object is given a new alphabet.
Here the percussion is no longer the art of hitting things, but the art of tact.

Then suddenly, another musical stage opens up: children join the percussionists to perform Fritz Hauser’s strange and phenomenal Schraffur. Each and every generation rubs a collection of all kinds of percussion instruments together in unison, in a kind of scratching symphony, “an esperanto of that burning sensation which has become a universal language”.

Ictus lanceert een nieuwe reeks korte concerten in Les Brigittines, stuk voor stuk opgevat als poëtische interventies.

Dit concert zou net zo goed een andere titel kunnen dragen: ‘‘Wat de hand weet’’.
Twee percussionisten wedijveren in opperste concentratie en voeren daarbij een ritueel op met allerlei vreemde voorwerpen: oversized triangels, schokdempers, Tibetaanse klankschalen, kettingen met houten kralen …
Elk voorwerp heeft zijn eigen context, zijn eigen muziek.
Bij elk voorwerp hoort ook een nieuw muzikaal alfabet.
Percussie is hier niet langer de kunst van het slaan, maar die van het voelen.

Dan ontvouwt er zich plots een ander muzikaal tafereel: de percussionisten krijgen versterking van een groep kinderen, waarna ze samen het even bevreemdende als fenomenale Schraffur van Fritz Hauser vertolken. Het intergenerationele gezelschap bespeelt een hele reeks percussie-instrumenten, met een soort ‘krassymfonie’ als resultaat, ‘een Esperanto van gekriebel dat uitgroeit tot universele taal’.

Ictus ouvre une nouvelle série de concerts courts aux Brigittines, qui sont pensés comme autant d’interventions poétiques.

Ce concert pourrait aussi bien s’intituler : ce que sait la main.
Deux percussionnistes rivalisent de concentration en une sorte de rituel d’appropriation des objets : triangles, ressorts, bols tibétains, colliers de bois...
A chaque objet, sa juste présence, sa juste musique. A chaque objet, un nouvel alphabet.
La percussion, ici, n'est plus l'art du coup, mais l'art du tact.

Puis soudain, s’ouvre une autre scène musicale : des enfants rejoignent les percussionnistes pour interpréter l’étrange et phénoménal Schraffur de Fritz Hauser. Toutes générations confondues, chacun frotte à l’unisson un assemblage de percussions métalliques en une sorte de symphonie du grattage, « un esperanto de la démangeaison qui se fait langage universel ».