WORKS
Thierry De Mey: Musique de tables
for three percussionists
Christopher Trapani: Waterlines,
Five Songs about Storms and Floods,
Songs 1 & 3
for voice and ensemble
Morton Feldman: The viola in my life I
for viola and five instruments
Georges Aperghis : Les sept crimes de l’amour
for voice, clarinet and percussion
Gérard Grisey: Vortex Temporum, 3rd movement
for piano and five instruments
CAST
Georges-Elie Octors, conductor
Géry Cambier: double bass
Tom De Cock: percussion
Geert De Bièvre: cello
François Deppe: cello
Dirk Descheemaeker: clarinets
Chryssi Dimitriou: flute
Jean-Luc Fafchamps: piano
Simon Florin: percussion
Victor Guaita: viola
Donatienne Michel-Dansac: voice
Gerrit Nulens: percussion
Maris Pajuste: voice
Tom Pauwels: guitar
Jean-Luc Plouvier: piano
Philippe Ranallo: trumpet
Igor Semenoff: violin
Martijn Susla: clarinets
Attention: tribute concert by reservation only!
More information at the bottom of the page.
Concert event:
a special reunion with the conductor who co-founded the Ictus ensemble
Like Elvis in 1968 or Gloria Lasso in 1985,
the beloved and Serenissimo Georges-Elie returns to the stage!
This tribute concert is organised in the context of La musique du geste,
an upcoming documentary portrait of Georges-Elie Octors by Isabelle Dumont
with the friendly support of Jorge León and produced by RUBIS Productions.
Georges-Elie Octors – known to all the musicians as Géo (pronounced Jay-Oh) – was the musical director of Ictus from 1994 to 2021. During this period, he conducted the vast majority of our concerts. We owe him an enormous debt of gratitude for crafting the ensemble’s unique sound from its first years – more than a sound, in fact, rather a method, a kind of friendship, a way of being together and playing together; a curious blend of obsessive meticulousness and laissez-faire.
To Georges-Elie, rhythm has always been the sole path into the sprawling forest that is music. All paths converge, of course, but for him, rhythm comes first. Don’t forget, after all, that he was also a percussion teacher until his retirement and a formidable virtuoso on the classical timpani. At rehearsals, before talking about anything else – harmony, timbre, phrasing – the ensemble first and foremost had to spend time playing together, really together, deeply immersed in the beat, identifying with and in tune with his gesture. We, the musicians, never tired of contemplating this gesture, the unparallelled elegance with which he would weave musical time. Georges-Elie didn’t make a big deal of it either. He’d developed a way of gesturing without emphasis but rather supple, dance-like, a world away from the ‘contemporary specialist’ conductors prevalent in the 90s, who look stiff as a board beside him.
Never did he say ‘ensemble, please, let’s see… second sixteenth note!’. To him, rhythm isn’t mathematical; it’s a vital leap forward. Whenever we weren’t playing in time, well, it was because his gesture wasn’t clear, or at least that’s what his modesty led him to say. He’d apologise and correct the gesture, repeating it with greater clarity and focus. Or he’d utter some enigmatic phrase that somehow clicked: ‘Just some points in space here!’ or his famous ‘whoever plays last wins!’ (to ensure successful syncopations).
Himself the son of a conductor, Georges-Elie can make a whole table erupt in laughter at dinner by channelling the great leaders of the post-romantic tradition. He knows it all by heart: the hilarious and outrageous stories about these legendary leaders, the machos, the tyrants, the bullies, the spoiled kids. He himself was never like that. For one, he was always simply incapable of getting angry. It may have bothered him a bit during his youth, but after realising how people loved him as he was, he learned to love himself, and everything just worked out.
“It’s good to cross the great water, for there are no obstacles.” So wrote the wise authors of the I Ching, telling us it’s time to grasp our chance. And that is precisely what being a conductor means to Georges-Elie, no more and no less – playing on chance, removing obstacles, smoothing out time, giving others an opportunity to cross the great waters. Because once the rhythm is found, when flowing gesture wins out over stiffness and awkwardness, everything else falls into place: the harmony, then the phrasing, then the form. There are no more obstacles, and all are free to contribute their own inventions, suggestions, even their own impertinence. And so the music goes on…
RESERVATIONS AND SPONSORSHIP
CONCERT
31 October 2024 at 20:30 at the Rosas Performance Space,
164 Avenue Van Volxem, 1190 Brussels
PRICING
Pay what you can (suggested price: €15), cash or Payconiq
Reservation required via this email
SPONSORSHIP
Do you also want to pay tribute to Georges-Elie Octors? Then support us by helping to finance this concert! A sponsorship account has been opened at the King Baudouin Foundation: all donations of €40 and above are tax deductible at a rate of 45%. For example, a €100 donation will effectively only cost you €55. Every contribution counts towards remunerating the participating artists.
You can donate online via this link..
A heartfelt thanks in advance for your generosity.
Opgelet: reserveren is verplicht voor dit hommageconcert!
Zie inlichtingen onderaan deze pagina.
Een concert-event
een weerzien met dirigent en mede-oprichter van Ictus.
Net zoals Elvis in 1968 of Gloria Lasso in 1985,
staat Georges-Elie, onze geliefde serenissimo, opnieuw op de planken!
In aanwezigheid van een pleiade van vrienden, vriendinnen en drie generaties muzikanten!
Dit hommageconcert kadert binnen La musique du geste,
een documentaire in wording over Georges-Elie Octors, gerealiseerd door Isabelle Dumont
met Jorge León achter de camera (RUBIS Productions).
Georges-Elie Octors – die alle musici kennen als ‘Géo’ (zeg ‘zjee-joo’, op zijn Frans) – was muzikaal directeur van Ictus van 1994 tot 2021. Tijdens die periode dirigeerde het merendeel van onze concerten. We hebben het aan hem te danken dat het ensemble vanaf het prille begin een bijzondere klank had – meer dan zomaar een geluid, maar eerder een methode, een manier om bevriend te zijn, samen te zijn en samen te spelen: een vreemd mengsel van dwangmatige precisie en laisser-faire.
Voor Georges-Elie was ritme altijd de enige mogelijke benadering om zich een weg te banen doorheen het immense muziekwoud. Het is waar dat alle paden elkaar kruisen, maar voor hem beginnen ze telkens bij het ritme. We mogen niet vergeten dat hij tot zijn pensioen ook percussieleraar en een formidabele virtuoos op klassieke pauken was. Bij het begin van elke repetitie, voordat er over iets anders – harmonie, timbre of frasering – kon worden gepraat, moesten we eerst en vooral samen spelen, echt heel erg samen, in de diepste diepten van de beat, één met zijn gebaar en tot het uiterste van zijn gebaar. En wij, de muzikanten, zijn het nooit beu geraakt om dat gebaar en de ongeëvenaarde elegantie waarmee hij het tempo aanwakkerde, te aanschouwen. Voor de rest maakte Georges-Elie niet te veel drukte: hij had een soepel dansend gebaar ontwikkeld dat vrij van pathos mijlen ver verwijderd was van de ‘gespecialiseerde hedendaagse’ dirigenten die in de jaren 90 floreerden en naast hem stijver dan een semafoor leken.
Nooit klonk het: ‘Allemaal samen, alstublieft, komaan, op de tweede zestiende !’ Ritme is voor hem immers allesbehalve wiskunde, het is een levensbelangrijke sprong. Als wij niet strak in de maat speelden, wel, dan was dat omdat zijn gebaar niet duidelijk was – dat was toch wat hij in alle bescheidenheid veinsde te geloven. Hij bood zijn excuses aan en corrigeerde zijn gebaar, meestal met het oog op meer eenvoud en concentratie. Of hij sprak een raadselachtige zin uit waardoor alles op zijn plaats viel: ‘hier gewoon puntjes in de ruimte!’ of zijn beroemde ‘de laatste die speelt, krijgt gelijk!’ (om unisono syncopes uit te voeren).
Georges-Elie is zelf de zoon van een dirigent en hij is in staat om tijdens een maaltijd de hele tafel aan het lachen te brengen door grote dirigenten uit de postromantische traditie te imiteren. Hij kent ze van buiten, alle grappige of vreselijke verhalen over legendarische dirigenten, übermannen, tirannen, pestkoppen, verwende kinderen. Maar zelf heeft hij zich nooit zo gedragen. Eerst en vooral is hij gewoon nooit in staat geweest om boos te worden. In zijn jeugd was hij daarover waarschijnlijk een beetje verbitterd, maar toen hij later besefte dat hij net daardoor zo geliefd was, heeft hij geleerd om van zichzelf te houden en ging het allemaal vanzelf.
‘Het is bevorderlijk het grote water over te steken, er is geen hindernis,’ schreven de wijze auteurs van de I Tjing om te zeggen dat het tijd is om je kans te grijpen. En dat is precies wat een dirigent volgens Georges-Elie doet, en niets anders – maar ook niets minder: kansen bevorderen, hindernissen wegnemen, het ritme vloeiender maken en anderen de kans geven om het diepe water over te steken. Want zodra het ritme gevonden is, zodra het vloeiende gebaar de overhand krijgt op stijfheid en verlegenheid, dan volgt al de rest: de harmonische ruggengraat valt op zijn plaats, gevolgd door de frasering en de vorm. Er zijn geen hindernissen meer en iedereen kan met zijn eigen uitvinding, voorstel of zelfs zijn onbeschaamdheid uitpakken. En de muziek speelt zichzelf …
RESERVERINGEN ET MECENAAT
CONCERT
Op 31 oktober 2024 om 20.30 uur in de Rosas Performance Space,
164 Van Volxemlaan, 1190 Brussel
TARIEF
Pay what you can (aanbevolen prijs: 15 €), cash of PayConiq
Reserveren verplicht via deze email
MECENAAT
Wilt u ook hulde brengen aan Georges-Elie Octors? Steun ons dan om dit concert te financieren! Er werd een mecenaatsrekening geopend bij de Koning Boudewijnstichting: alle giften vanaf 40 € zijn voor 45 % fiscaal aftrekbaar. Zo kost bijvoorbeeld een gift van 100 € je in werkelijkheid slechts 55 € en elke bijdrage telt om ons in staat te stellen om de deelnemende artiesten te betalen.
Volg deze link om je gift online uit te voeren..
Alvast bedankt voor je vrijgevigheid.
Attention : concert d'hommage sur réservation !
Voir les renseignements en bas de cette page.
Concert-événement :
grandes retrouvailles avec le chef d’orchestre en compagnie duquel s'est construit l'ensemble Ictus.
Comme Elvis en 1968, ou Gloria Lasso en 1985,
le très-aimé et sérénissime Georges-Elie remonte une fois encore sur les planches. Il y aura plein d’amies et d'amis, et trois générations de musicien·nes !
Ce concert d’hommage est organisé dans le cadre de La musique du geste,
futur portrait documentaire sur Georges-Elie Octors réalisé par Isabelle Dumont,
avec la participation amicale de Jorge León, et produit par RUBIS Productions.
Georges-Elie Octors — que les collègues appellent « Géo » — a été le directeur musical d’Ictus de 1994 à 2021. Durant cette période, il a dirigé la grande majorité de nos concerts. Nous lui devons d’avoir forgé dès les premières années la sonorité particulière de l’ensemble — qui était bien plus qu’un son, et s’apparentait davantage à une méthode, à une certaine façon d’être ami·es, d’être ensemble et de jouer ensemble : une étrange mixture de précision obsessionnelle et de laisser-faire.
Pour Georges-Elie, le rythme a toujours été le seul chemin d’entrée possible pour s’y retrouver dans l’immense forêt de la musique. Tous les chemins convergent, c’est vrai, mais pour lui le rythme est premier. Il faut se rappeler qu’il fut également professeur de percussion jusqu’à sa retraite, et un redoutable virtuose de la timbale classique. Lorsque la répétition commençait, avant de parler de quoi que ce soit d’autre — harmonie, timbre ou phrasé —, il fallait d’abord et avant tout jouer ensemble, très très ensemble, au fond du fond du beat, en identification à son geste, au bout de son geste. Et nous, les musicien·nes, ne nous sommes jamais lassé·es de contempler ce geste, et l’élégance inégalée avec laquelle il brassait le temps musical. Georges-Elie n’en faisait pas des tonnes, du reste : il avait mis au point un geste sans emphase, mais souple et dansé, à mille lieues de ces chefs « spécialisés contemporains » qui foisonnaient dans les années 90 et qui, à côté de lui, semblaient plus raides que des sémaphores.
Jamais il ne nous a dit : « ensemble, s’il vous plait, voyons, deuxième double croche ! ». Car le rythme pour lui est tout sauf une mathématique, c’est un bondissement vital. Quand nous n’étions pas rythmiquement impeccables, eh bien, c’est que son geste n’était pas clair — c’est du moins ce qu’il faisait modestement semblant de croire. Il s’excusait et corrigeait son geste, en l’amenant en général vers plus de sobriété et de concentration. Ou il lançait une phrase énigmatique, qui faisait déclic : « ici, juste des points dans l’espace ! », ou encore son célèbre « celui qui joue le dernier aura raison ! » (pour réussir les syncopes à l’unisson).
Lui-même fils de chef d’orchestre, Georges-Elie est capable de faire rire toute la table dans un dîner, en pastichant les grands chefs de la tradition postromantique. Il les connaît par cœur, toutes les histoires amusantes ou atroces de ces chefs légendaires, les surmâles, les tyrans, les harceleurs, les enfants gâtés. Mais lui ne s’est jamais comporté de la sorte. D’abord, il a toujours été tout simplement incapable de se fâcher. Il en a sans doute tiré un peu d’amertume dans sa jeunesse puis, voyant combien on l’aimait comme ça, il a appris à s’aimer lui-même, et tout s’est mis à rouler tout seul.
« Il est bon de traverser les grandes eaux, il n’y a pas d’obstacle », écrivaient les sages rédacteurs du Yi King pour dire que l’heure est à la chance. Et c’est exactement cela, un chef d’orchestre selon Georges-Elie, rien d'autre que cela — mais rien de moins : favoriser la chance, ôter les obstacles, fluidifier le temps, et laisser aux autres la possibilité de traverser les grandes eaux. Car lorsque le rythme est trouvé, quand le geste fluide l’a emporté sur la raideur et l’embarras, alors tout le reste suit : la colonne harmonique se met en place, puis la phrase, puis la forme. Il n’y a plus d’obstacle, et chacun peut y aller de son invention, de sa proposition, et même de son impertinence. Et la musique va...
RESERVATIONS ET MECENAT
CONCERT
le 31 octobre 2024 à 20:30 au Rosas Performance Space,
164 avenue Van Volxem,1190 Bruxelles
TARIF
Pay what you can (prix conseillé : 15€), cash ou PayConiq
Réservation obligatoire via cet email
MECENAT
Voulez-vous également rendre hommage à Georges-Elie Octors ? Soutenez-nous pour le financement de ce concert ! Un compte de mécénat a été ouvert à la Fondation Roi Baudouin : tous les dons à partir de 40€ sont fiscalement déductibles à hauteur de 45%. Par exemple, un don de 100€ ne vous coûtera en réalité que 55€, et chaque contribution compte pour nous permettre de rémunérer les artistes participant•es.
Voici le lien pour effectuer votre don en ligne..
Un grand merci d’avance pour votre générosité.
Agenda for this project
- Date Show Location
-
Thu 31.10 Ictus invites: Here & Now with Georges-Elie Octors Rosas Performance Space - Brussels - Belgium
HERE AND NOW WITH GEORGES-ELIE OCTORS (A tribute concert)
A tribute to Georges-Elie Octors
A major reunion with the conductor who built the Ictus ensemble read more
Reservation required via this email